تبیین مبانی فلسفی تئاتر پداگوژی و ارائه راهکارهایی برای آموزش و پرورش ایران

امروزه هنر در تعلیم و تربیت صرفا خادم مفاهیم علمی و درسی محسوب نمی شود ، بلکه هنر با تلفیق با فعالیت ها ومحتوای برنامه درسی می تواند در خدمت تقویت خلاقیت و ایجاد ارتباط صحیح بین فراگیر و محیط قرار گیرد. تئاترپداگوژی با داشتن بسترهای مناسب ، فضایی هموار را رقم میزند که با داشتن خاصیت خود آگاهی ، مخاطب و اجرا کننده را با دنیای متفاوت و ومتنوعی آشنا میسازد .تئاتر در فرایند یادهی و یادگیری می تواند عنصری گسترده قلمداد شود و با ایجاد فضایی ریزوماتیک به بهبود قلمرو تعلیم و تعلم در فراگیران منجر شود .در نظام تعلیم و تربیت ایران توجه به هنرتئاتر به عنوان یک بطن مهم و اساسی عبور از چارچوب ها و ایجاد فضای هموار ضروری به نظر میرسد. تئاتر پداگوژی یا تئاتر در تعلیم و تربیت ،در واقع زمینه ای برای روشنگری است ،و با تئاتر تبلیغی –تهییجی وسیاسی فرق دارد.تئاتر پداگوژی سبکی ازتئاتر هنری نیست وکارآ ن نشستن به جای سبک های دیگر نیست .هدف در تئاتر پداگوژی این است که از طریق تئاتر و تاثیراتی که تئاتر می تواند بگذارد ، در زمینه های مختلف اجتماعی ،همه چیز راحت تر و بهتر پیش برود .در واقع استفاده از تئاتر به عنوان زمینه ای برای فرهنگ و توسعه ی اجتماعی است.تئاتر پداگوژی در درجه ی اول پهنای گسترده ی فرهنگ و هنر است .در تمام جوامع ، محرک اصیل رشد و نمو فرهنگ آن جامعه محسوب می شود و بیگانه شدن از این عامل مهم می تواند زمینه ی نابودی تدریجی آن جامعه را فراهم سازد.در مراحل بعدی وظیفه اش کار بر روی شخصیت افراد است با توجه به" تفاوتها "، تا خود را بشناسند و پرورش دهند و در جامعه نمود پیدا کنند